Με πόσα όνειρα επέστρεψε σε τούτο τον ευλογημένο τόπο που μεγάλωσε! Με το πτυχίο της δασκάλας στο χέρι δίδασκε με αγάπη και μεράκι όλα τα παιδιά του χωριού. Ήθελε να τους μάθει γράμματα, να τα διδάξει και να τους μεταδώσει τις γνώσεις της, να τα βοηθήσει να γίνουν άνθρωποι άξιοι στην κοινωνία, όπως την βοήθησαν κι εκείνη οι δικοί της δάσκαλοι. Η μνήμη της βούτηξε στο παρελθόν, ο θεός της είχε φερθεί με μεγαλοψυχία. Ό,τι επιθυμούσε το είχε καταφέρει, πρώτη μπήκε στο πανεπιστήμιο στη σχολή που ήθελε. Παίρνοντας το πτυχίο της διορίστηκε στο χωριουδάκι που μεγάλωσε, τι ευτυχία ήταν αυτή να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους που αγαπούσε. Και προπαντός κοντά στον Ανάσταση. Από παιδί τον αγαπούσε, χαμπάρι όμως δεν έπαιρνε αυτός. Ήταν βλέπεις ο μορφονιός του χωριού και όλες οι κοπέλες έλιωναν με ένα μόνο βλέμμα του. Όταν όμως εκείνη επέστρεψε ως πτυχιούχος και με τον αέρα της πρωτευουσιάνας εκείνος την πρόσεξε πρώτη φορά και την ερωτεύτηκε, την αγάπησε, την ζήτησε σε γάμο.
Αγρότης ήταν ο Ανάστασης, ψηλός, γεροδεμένος, πρασινομάτης, παλικάρι με αξιοπρόσεχτο παράστημα. Από το χάραμα έφευγε για τα κτήματα και με το σούρουπο επέστρεφε. Κι εκείνη σαν τελείωνε τη δουλειά της στο σχολείο, γύριζε σπίτι μπανιαριζόταν, φρεσκαριζόταν και τον περίμενε να γυρίσει να γευτούν τον έρωτα τους. Κύλησαν έτσι δύο χρόνια, ο Αναστάσης τρυγούσε τους καρπούς τους και κι εκείνη παραδινόταν σαν άμαθη παιδούλα, που ούτως η άλλως ήταν. Μόνο ψεγάδι του γάμου τους η άκαρπη κοιλιά της που δεν έλεγε να τους δώσει το μωρό που τόσο ποθούσαν. Το θέμα αυτό τους προκαλούσε διενέξεις και τον τελευταίο καιρό τους είχε απομακρύνει. Αυτά σκεφτόταν η Λαμπρινή καθώς γύριζε με το Ι.Χ. της εκείνη τη μέρα. Είχε πάει από το πρωί εκτάκτως να διδάξει στο διπλανό χωριό επειδή αρρώστησε ξαφνικά η δική τους δασκάλα και την παρακάλεσε ο διευθυντής του σχολείου της να την αντικαταστήσει. Η μέρα ήταν βροχερή και ο δρόμος γλιστρούσε, έπρεπε να είναι προσεκτική μιας και δεν γνώριζε καλά τα κατατόπια. Και τότε στη στροφή είδε το αγροτικό αυτοκίνητο του Αναστάση, σταματημένο λίγο πριν το μικρό σπιτάκι στην άκρη του δρόμου, εκείνο το σπιτάκι που όλοι ψιθύριζαν ότι πάνε τα παράνομα ζευγαράκια για τις ερωτοδουλειές τους. Ο δικός της Ανάστασης! Κρατούσε από τη μέση μια άλλη γυναίκα και έμπαιναν στο σπιτάκι. Τα μάτια της βούρκωσαν, ο νους της θόλωσε και στη στροφή του δρόμου ακούστηκε ο ήχος των φρένων του αυτοκινήτου της πάνω στο γλιστερό οδόστρωμα. Ξαφνικά όλα θάμπωσαν, η ζωή της πέρασε μπροστά από τα μάτια της σαν ταινία και μετά τίποτα, ένα απόλυτο τίποτα!
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο “Εσείς θα μου πείτε μια ιστορία?“ της φίλης Ελένης από το Καρυδότσουφλο.
Για να είμαστε σε επαφή, κάνετε like στη σελίδα του My Little World στο facebook ή συμπληρώστε το e-mail σας στην αρχική σελίδα του blog.
Αν θέλετε να διαβάσετε και τις συμμετοχές των άλλων bloggers ρίξτε μια ματιά παρακάτω.
- Οι στάλες θολώνουν την ομορφιά από τη Μαρία και το κείμενο!
- Ξεδιάντροπα από τη Γιάννα (υπεύθυνη για τα ντυσίματα και τα γδυσίματα αυτής της φωτογραφίας) και το όταν γεννήθηκα ξανά!
- Μια ξεδιάντροπη παραμυθένια φωτογραφία από την Άντζυ και το happymumangie
- Ένας άλλος κόσμος από τη Μαρία και το mytripssonblog!
- Σηκώνοντας το τοίχο του παραδείσου από τη Κυριακή!
- Μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων “η Γαλήνη” από τη Μαρία και το Απάγκιο!
- Σταγόνες βροχής από τη Γιάννα Δώρα ψυχής από το άλλο της μισό και το mamakoulas!
- Στο καταφύγιο του έρωτα από την Αλεξάνδρα και το abuttononthemoon!
- “Μας προκαλεί ξεδιάντροπα αυτός ο ομορφόκοσμος εκεί έξω” είπε… από την Αθανασία και το creationswithfantasy!
- Αν έβρεχε δάκρυα από τη Μαρία και το mommyjammi!
- Θυμάσαι; από την Αντωνία και το crazytouristsblogging!
- Το πατρικό σπίτι από την Ελένη και το Στα μονοπάτια της φαντασίας μου!
- Η προκλητική ομορφιά των βροχερών αισθημάτων από τη Μαρία και το συλλέγω στιγμές!
- Μια εικόνα… μια πρόκληση… μια πρόσκληση… από Τη Βασιλική και το οι μικρές μου στιγμές!
- Πέφτει βροχή μες τη σιωπή… από τη Ματίνα και το Bre Melaxrinaki!
- Η απαγωγή της χιονάτης από την Αλεξάνδρα και το thewomansmagazine!
- Το σπιτάκι του βιβλίου… από τη Μαρίνα και το τo e-περιοδικό μας!
- Τα… μελλούμενα..! από τη Σμαραγδένια και το smaragdenia-roula.blogspot!
- Η βροχή της καρδιάς από τη Μαριάννα και το Ονειρόκοσμο!
Λοιπόν, τι λέτε? Εσείς θα συμμετάσχετε?
Σαν την ηρωίδα σου κι εγώ, πάγωσα! Το σπιτάκι αυτό, παράδεισος ίσως για άλλους, για εκείνη η κόλαση…
Είναι εντυπωσιακό πόσες διαφορετικές σκέψεις μπορεί να γεννήσει η ίδια εικόνα!!!
Μπράβο, Σωτηρία μου, για τη συμμετοχή σου!
Καλό βράδυ!
Αλεξάνδρα μου σε ευχαριστω πολυ! Πραγματικά ειναι εντυπωσιακό το πόσες σκέψεις έχει γεννήσει τούτη η εικόνα! ???
Σωτηρία μου, απλά υπέροχο…..
Γιαννα μου χίλια ευχαριστώ… ???
Τι υπέροχη ιστορία ήταν αυτή ???? Για άλλη μία φορά πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ζωή
Σε ευχαριστώ πολυ Μαρια μου! Πολλά φιλάκια ???
Καλέ…. Εσύ το πήγες αλλού το θέμα…
Έχω ξετρελαθεί με το πόσες διαφορετικές οπτικές υπάρχουν για μια εικόνα!
Κι εγώ το ίδιο Αντζυ μου. Ειναι αυτό που λένε “μια εικόνα χίλιες λέξεις”! Φιλιααααα ?
Καλά…. λες και διάβαζα απόσπασμα κάποιου μυθιστορήματος!!! Μου άρεσε τόσο πολύ!!! Μπράβο σου Σωτηρία και μπράβο σε όλα τα κορίτσια που συμμετέχουν! Εγώ νομίζω, δεν το ‘χω με τη γραφή! φιλάκια
Χαχαχα, Μαρία μου σε ευχαριστώ πολυ! Ίσως αξίζει να κανεις μια δοκιμη! Πολλά φιλάκια ? ? ?
Το “ρούφηξα” αμέσως…..με το που ξεκίνησα δεν μπορούσα να σταματήσω να το διαβάζω!!!!
Γράφεις υπέροχα!!!
Φιλιά!
Πωπω, Βανεσσα κοκκινίζω! Χίλια ευχαριστω για τα καλά σου λόγια! ???
Κι εγώ στενοχωρήθηκα με το τραγικό τέλος 🙁
Θα το πω για άλλη μια φορά: πόσο μαγική
η φωτογραφία τής Ελένης;! Φιλιά πολλά ❤❤
Πανέμορφη φωτογραφία και πόσες σκέψεις και γραπτά γέννησε δε λέγεται! Τα φιλιά μου Πέτρα μου!
Σε λίγες μόνο γραμμές, μας καθήλωσες με την ιστορία της ηρωίδας σου. Τραγική μα και απόλυτα ρεαλιστική.
Σωτηρία μου σ’ ευχαριστώ που βρεθήκαμε μέσα απ’ τη φωτογραφία της Ελένης.
Να είσαι καλά και θα τα λέμε τώρα που ανταμώσαμε ε;
Την καλησπέρα μου!
Μαρία μου εγώ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Κι εγώ χάρηκα που βρεθήκαμε! Εξάλλου το blogging μας ενώνει! Πολλά φιλιάαααα
Μπράβο Σωτηρία τέλειο ,κατάφερες να με κανεις να το ζήσω!!!
Χαίρομαι τόσο πολυ Τουλα μου! Αυτός ήταν άλλωστε ο σκοπός μου! Σε ευχαριστώ! Φιλιααααα
Καλέ;;; δεν έχω σχολιάσει εδώ;; καλά, που χαζεύω;;; χε χε χε
Σωτηράκο μου πολύ όμορφη η ιστορία σου!!! Είναι απίστευτο το πόσα διαφορετικά ΄πράγματα βλέπουμε από μαι φωτογραφία!!!!
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τη συμμετοχή!!!!!
Εγώ σε ευχαριστω πολυ Ελενη μου για την ευκαιρία που είχα να σκεφτώ κάτι διαφορετικό! Πολλά φιλάκια! ???
Θύμωσα με τον κομπλεξικό Αναστάση, θύμωσα πολύ κι έμεινα να σκέφτομαι πως το δικό του αυτοκίνητο έπρεπε να γλιστρήσει και να έχουν αυτός και η άλλη η ελαφριά που πήγαινε μαζί του στο σπιτάκι τέλος κακό.
Σιγά μην του έφταιγε το ότι δεν είχαν ακόμα παιδί…άλλα είναι εκείνα που σπρώχνουν τους κομπλεξικούς ανίκανους να αγαπήσουν κι ελαφρούς σαν φελλούς ανθρώπους στην απιστία!
Αλλά η ζωή μόνο δίκαιη δεν είναι και οι ιστορίες σαν τη δική σου, απλά το επιβεβαιώνουν!
Καλή συνέχεια!
Μαρια μου πόσο χαίρομαι που σε έβαλα σε σκέψεις με την ιστορία μου! Σε ευχαριστώ πολυ που με διάβασες! Τα φιλιά μου ?
Τί ιστορία κι αυτή. Αντί να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι, έβαλε άλλο τέλος.
Αυτά έχει η ζωή.
Σωτηρία μου χάρηκα που σε βρήκα χάρη σ αυτή την πρόσκληση.
Φιλάκια πολλά.
Σωστά το έθεσες, αυτά έχει η ζωή ή όπως λένε οι πιο μοιρολάτρες “ο καθένας με τη μοίρα του”! Κι εγώ Ρενα μου χάρηκα πολυ για την ευκαιρία να γνωρίσω αξιολογα blogs! Θα τα λέμε… Φιλιααααα
Καθηλωτική ιστορία Σωτηρία μου!!! Όμορφα γραμμένη κι ας μην ήταν αίσιο το τέλος… βλέπεις η ζωή δεν είναι για όλους ίδια…
Σε φιλώ
Μαρίνα
Σε ευχαριστώ πολυ Μαρίνα μου! Έτσι ειναι, δυστυχώς δεν έχουν όλες οι ιστορίες αίσιο τέλος… Σε φιλώ!
Εχω χάσει επισόδια φαινεται Σωτηρία μου..πολύ ωραια η ιστορια σου και ας έχει τετοιο τελος υπαρχουν και αυτά στην ζωή .. πως δεν την είδα βρε αγαπη μου;
Τι σκεψεις μπορει να κανεις επάνω σε μια φωτογραφία ε; να ειναι καλα η Ελενη που εδωσε το εναυσμα..!! να περνας ομορφα φιλη μου καλο μηνα να έχετε και ενα ομορφο Σαββατοκυριακο.. φιλακιαααα!!
Σμαραγδενια μου σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Πολλά φιλια σου στέλνω! ?