Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα – Μοναδική παιδική λογοτεχνική σειρά βιβλίων

To_vuzantio_se_exi_hromata_mylittleworldgr

Η σειρά “Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα” της συγγραφέως Μαρίας Αγγελίδου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο έχει κυριολεκτικά μαγέψει τη μεγάλη μου κόρη (10 ετών). Είναι βιβλία που αναφέρονται στην ιστορία γραμμένα με τέτοιο τρόπο που συναρπάζουν τα παιδιά και ταυτόχρονα τα ωθούν να σκεφτούν, να φανταστούν και να προβληματιστούν. Έτσι θα θέλαμε να είναι και τα βιβλία της ιστορίας στο Δημοτικό σχολείο και σίγουρα κανένα παιδί δεν θα τα άφηνε από τα χέρια του.

Η συγγραφέας Μαρία Αγγελίδου συνδυάζει μοναδικά τη λογοτεχνική αφήγηση και τα ιστορικά στοιχεία με τρόπο χαρισματικό! Γιατί όπως γράφει και η ίδια, το Βυζάντιο με τα χίλια χρόνια του είναι ένας κόσμος γεμάτος φασαρία, γεμάτος κίνηση, γεμάτος παράξενα και πλούτη. Θαύματα, μυστήρια, τραγούδια, γιορτές, μάχες, ιστορίες. Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα. Κάθε χρώμα διαδραματίζει τον δικό του ρόλο και ταιριάζει απόλυτα με την εποχή που αναφέρεται.

Η εικονογράφηση του βιβλίου από την Κατερίνα Βερούτσου δένει μοναδικά με το κείμενο. Προσδίσει σε κάθε ιστορία τα απαραίτητα στοιχεία ώστε το παιδί να δημιουργήσει τις δικές του εικόνες και να ταξιδέψει νοερά σε εκείνη την εποχή!

Τα χρώματα, όπως τα φαντάστηκε η συγγραφέας, παίζουν καθοριστικό ρόλο και συμπληρώνουν όμορφα την αφήγηση. Κόκκινος, όπως η πορφύρα των αυτοκρατόρων του. Χρυσός, όπως τα φόντα των ψηφιδωτών στις εκκλησίες του. Μαύρος, όπως τα ράσα των καλογέρων του. Άσπρος σαν τις χώρες τις άγνωστες έξω από τα σύνορά του. Γαλάζιος σαν τη θάλασσά του και σαν τα φουστάνια των αρχοντισσών του. Πράσινος σαν τα σπαρτά στους απέραντους ανοιξιάτικους κάμπους του. Αλλά όχι μόνο. Το Βυζάντιο ΔΕΝ έχει μόνο έξι χρώματα.

Λίγα λόγια για τα βιβλία

Κόκκινο

Το ΚΟΚΚΙΝΟ, τώρα, έχει τις πιο φανταχτερές ιστορίες. Αυτές που τραβάνε το μάτι, το μαγνητίζουν και καμιά φορά το καίνε. Έχει τις μάχες, τους θρόνους, τα σκαρπίνια των αυτοκρατόρων. Έχει κάτι παθιασμένες αγάπες, επικίνδυνες. Έχει λάβαρα που ανεμίζουν πάνω από κάμπους ποτισμένους στο αίμα. Έχει στρατιώτες δικούς του, τραγούδια, υπομονή κι επιμονή και λύσσα. Το κόκκινο βιάζεται. Λαχανιάζει και σφυρίζει σαν τη φωτιά. Έχει πόλεις, έχει δρόμους, έχει λόγια και λεφτά. Έχει καβγάδες, έχει και φιλιά. Το Κόκκινο έχει την Ανταρσία και την Επανάσταση.

Χρυσό

Το ΧΡΥΣΟ, όμως, έχει τις ιστορίες που λάμπουν. Τις ιστορίες που βασιλεύουν, χωρίς να μιλάνε. Το Χρυσό έχει θησαυρούς και όνειρα, έχει τόπους και χώρες και πόλεις δικές του. Έχει σχέδια κι αγώνες – επειδή το θέλουν όλοι: και οι θεοί και οι δαίμονες. Έχει στρατούς και στόλους στις προσταγές του. Έχει τους βασιλιάδες και τις δέσποινες στη γη, τους αγίους στα ουράνια. Έχει τη σοφία την ολόλαμπρη, τις εικόνες τις ιστορημένες και τα βιβλία τα ζωγραφιστά. Και είναι όμορφο και με τους δυο μεγάλους τρόπους της Ομορφιάς: φανερά, ολοφάνερα, και κρυφά, κρυφά τελείως.

Μαύρο

Το ΜΑΥΡΟ μπορεί και να μην είναι χρώμα. Έχει πάντως δικές του τις ιστορίες με τα πιο φοβερά και τα πιο περιπετειώδη χρώματα. Του μαύρου είναι οι ιστορίες της νύχτας και οι ιστορίες του φόβου και οι ιστορίες του μυστηρίου. Δικά του τα αινίγματα τα άλυτα και τα ονόματα τα άδικα. Το μαύρο είναι που δίνει δύναμη και ζωή σ’ όλα τ’ άλλα χρώματα. Το μαύρο απαγορεύει. Διατάζει αυστηρά. Επιβάλλει. Περιορίζει. Το μαύρο φυλακίζει. Κι ελευθερώνει. Γιατί μαύρο είναι το χρώμα του άγνωστου και του ξένου και του κρυφού. Το χρώμα του αναπάντεχου. Το χρώμα του βάρους και το χρώμα της σκλαβιάς. Το χρώμα των γραμμάτων πάνω στο άσπρο χαρτί. Το χρώμα που γράφει, που κάνει σχέδια. Το μόνο χρώμα που έχει φωνή. Και μιλάει. Το μαύρο, που μπορεί χρώμα να μην είναι, είναι σίγουρα ο αρχηγός των χρωμάτων.

Άσπρο

Το ΑΣΠΡΟ έχει τις ιστορίες τις σίγουρες. Αυτές που ξέρουν την αλήθεια. Αυτές που είναι αθώες, αλλά όχι τόσο όσο φαίνονται. Το άσπρο σταματάει τους πολέμους, ας είναι και για μια στιγμή μόνο – χωρίς να νοιάζεται που σίγουρα θα ξαναρχίσουν. Το άσπρο έχει τα μαργαριτάρια, τα καλά σύννεφα, τα καλά όνειρα. Έχει τους κόσμους τούς έξω από τους χάρτες και τους χάρτες τούς έξω από τους κόσμους. Το άσπρο καταλαβαίνει και αγαπάει. Το άσπρο είναι τόσο όμορφο, που γίνεται σοφό – και τόσο σοφό, που γίνεται όμορφο. Το άσπρο είναι το αγαπημένο μου, επειδή πιστεύει τις ιστορίες που δεν έχουν ακόμη γραφτεί. Και τους ανοίγει χώρο για να γραφτούνε.

Γαλάζιο

Το ΓΑΛΑΖΙΟ εύκολα το βλέπεις και δύσκολα το καταλαβαίνεις. Εκεί που είναι, εκεί δεν είναι. Είναι το χρώμα του Μακριά και του Πολύ Μακριά. Το χρώμα της Απόστασης και του Ορίζοντα. Το χρώμα του Ωκεανού και του Ουρανού, που φωτίζει σίγουρο εκεί που θάλασσα κι αέρας συναντιούνται. φέγγει και σκοτεινιάζει στον πιο βαθύ βυθό, φέγγει και λάμπει στο πιο ψηλό στερέωμα.

Τα σύννεφα, όμως, όπου νερό κι αέρας πάλι συναντιούνται και κρατιούνται σφιχτά μεταξύ τους… τα σύννεφα δε γαλαζίζουνε ποτέ, μόνο άσπρα ή μαύρα ή γκρίζα αρμενίζουν. Γαλάζιο είναι το αίμα των βασιλιάδων και των αυτοκρατόρων – όσο ακόμη κυλάει στις φλέβες τους τουλάχιστον και δεν έχει χυθεί για τον έναν λόγο ή τον άλλον. Γαλάζιοι είναι οι θεοί των καβαλάρηδων της στέπας. Γαλάζια είναι τα ποτάμια, που είναι δρόμοι και σύνορα, γαλάζια και τα κύματα, που είναι ταξίδια και μάχες. Το Γαλάζιο, όποιος το αγαπάει, το αγαπάει πολύ.

Για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα μας, γραφτείτε στο newletter (κλικ εδώ), ακολουθήστε με στο Instagram (κλικ εδώ) και στο Facebook (κλικ εδώ).

Πράσινο

Το ΠΡΑΣΙΝΟ είναι το χρώμα που φοβάται κι ελπίζει. Έχει τους χάρτες των μακρινών τόπων, που είναι ακόμη αμέτρητοι – και σταθερά οι πιο όμορφοι της Γης. Έχει τα ταξίδια και τα όνειρα των εμπόρων, που ποτέ δεν κουράζονται. Το πράσινο έχει τις φωνές του Ιπποδρόμου, που μπορούν να ανεβάσουν κοινούς ανθρώπους στον θρόνο και να γκρεμίσουν αυτοκράτορες πραγματικούς. Έχει, όμως, και τις σιωπές των διαδρόμων: τις ίντριγκες του παλατιού, τις φθονερές ανάσες, τις ματιές της ζήλειας, που τίποτα και ποτέ δεν τη χορταίνει. Έχει τη μυρωδιά των παραμυθιών των ολοζώντανων, αυτών που όποιοι τα λένε ζούνε για πάντα – κι όποιοι τ’ ακούν… αυτοί ζούνε ακόμα περισσότερο. Το πράσινο χρώμα έχει τη μυρωδιά της ζωής.