Η κα Βέρα Πρατικάκη είναι μια ταλαντούχα συγγραφέας που τα βιβλία της ενθουσιάζουν τα παιδιά! Όλα τα βιβλία της κας Πρατικάκη έχουν ενθουσιάσει τη μεγάλη μου κόρη σε σημείο που τα διάβασε σε ελάχιστο χρόνο. Τα διάβασα κι εγώ για να έχω ιδία απόψη και μπορώ να σου πω ότι είναι πράγματι απίθανα!!!
Με αφορφή το νέο της βιβλίο “Η αδελφή της Χριστίνας” η κα Βέρα Πρατικάκη έδωσε μια συναρπαστική συνέντευξη στο mylittleword.gr ! Ας την απολαύσουμε!
Συνέντευξη με την ταλαντούχα συγγραφέα κα Βέρα Πρατικάκη
Κα Βέρα Πρατικάκη πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο “Η αδερφή της Χριστίνας”
Η ιδέα για την «Αδελφή της Χριστίνας» μου ήρθε όταν γνώρισα ένα κορίτσι, το οποίο ένιωθε ότι όλοι το κοιτούσαν, αλλά κανείς δεν το έβλεπε πραγματικά. Μου μίλησε για τον πόνο που είχε μέσα του και για την απελπισία που ένιωθε και που συχνά το οδηγούσε σε σκοτεινά μονοπάτια. Με άγγιξαν πολύ αυτά τα συναισθήματα και σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι πολλές φορές κουβαλούν πολύ περισσότερο βάρος από ότι τους αναλογεί.
Η περιθωριοποίηση, η κοροϊδία, είναι βιώματα που αντιμετωπίζουν πολλά παιδιά και η διαφορετικότητα ακόμα δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. Έτσι αναγκάζονται να ζουν σε δυο παράλληλους κόσμους, όπως ακριβώς και η αδελφή της Χριστίνας για να αποφύγουν την απόρριψη και την αδικία. Ένα παιδί αόρατο, που δεν δημιουργεί πρόβλημα, δεν εκφράζει το τι νιώθει, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι καλά.
Η σιωπή κρύβει μυστικά. Γράφοντας το συγκεκριμένο βιβλίο ήθελα να αναδείξω την σημασία που έχει η επικοινωνία και η σύνδεση με τον άλλο άνθρωπο, η στήριξη, η αποδοχή και η αγάπη. Επίσης, ήθελα να τονίσω την αξία της ζωής και την σημασία του προσωπικού νοήματος του καθενός. Τέλος, «Η Αδελφή της Χριστίνας» είναι για μένα ένας φόρος τιμής σε όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες δυσκολίες. Μια προσπάθεια ώστε να νιώσουν ότι ακούγονται, αναγνωρίζονται, ενθαρρύνονται και βοηθιούνται στον αγώνα που δίνουν καθημερινά.
Διαβάζοντας το βιογραφικό σας είδα ότι έχετε σπουδάσει Ιστορία και Ψυχολογία και είστε Ψυχοθεραπεύτρια και Εισηγήτρια Σεμιναρίων Συμβουλευτικής Γονέων. Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το παιδικό βιβλίο;
Ήταν πάντα το όνειρό μου να γίνω συγγραφέας, απλά δεν είχα καταλήξει αν θα έγραφα για παιδιά ή για ενήλικες. Το να γράψω για παιδιά δεν μπορώ να πω ότι το σκέφτηκα και πάρα πολύ, απλά μου βγήκε. Ίσως επειδή όταν πρωτοξεκίνησα δεν νομίζω πως είχα την ωριμότητα και την εμπειρία, την άνεση για να γράφω για ενήλικες. Είχα μεγαλύτερη ευκολία να θυμηθώ την παιδική μου ηλικία, να ταυτιστώ με τα παιδιά και να γράψω για αυτά.
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα καλό βιβλίο;
Καθώς περνούν τα χρόνια που γράφω ανακαλύπτω όλο και περισσότερα. Και η συγγραφή είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα εμπειρίας. Θεωρώ ότι πέρα από το αυτονόητο, ότι δηλαδή ένα βιβλίο πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, ίσως το πιο βασικό χαρακτηριστικό του είναι οι χαρακτήρες του. Αν καταφέρεις να χτίσεις ρεαλιστικούς χαρακτήρες για τους οποίους νοιάζεται ο αναγνώστης τότε έχεις την προσοχή του και το ενδιαφέρον του.
Επίσης, θεωρώ πως ειδικά στο παιδικό βιβλίο είναι σημαντικό να μην μπλέκονται πολλά μηνύματα και νοήματα μέσα σε μια πλοκή, γιατί αυτό μπορεί να κάνει το βιβλίο χαοτικό ή πιο επιφανειακό. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο γιατί μπορεί να θες να πεις πολλά, αλλά χρειάζεται να κρατήσεις τις υπόλοιπες ιδέες σου ίσως για άλλα βιβλία και να εστιάσεις στα βασικά. Και η γλώσσα σίγουρα παίζει ρόλο φυσικά. Γιατί χρειάζεται να μπορεί να επικοινωνήσει άμεσα και ξεκάθαρα την ιστορία, χρειάζεται να μπορεί να διεγείρει την φαντασία του αναγνώστη και να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του.
Τα παιδιά είναι πολύ απαιτητικό κοινό. Πόσο εύκολο είναι να γράψει κάποιος ένα παιδικό βιβλίο και ειδικά για τις ηλικίες από 9 ετών και άνω που πλέον τα παιδιά έχουν και δική τους κρίση;
Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι. Κάθε ηλικιακή κατηγορία έχει τις δικές της απαιτήσεις και δυσκολίες και το ζητούμενο είναι να δει ο καθένας τι του βγαίνει να γράψει. Εγώ αυτόματα χωρίς να το σκεφτώ μόλις άρχισα να γράφω είδα ότι μου έβγαινε να απευθυνθώ στα παιδιά.
Η δυσκολία νομίζω με το κοινό αυτό είναι ότι τα παιδιά δεν έχουν εύκολα υπομονή. Αν ένα βιβλίο τους κουράσει θα το παρατήσουν αμέσως. Οπότε χρειάζεται κάθε πρόταση να έχει νόημα μέσα στο βιβλίο. Επίσης πιστεύω ότι όσο και αν θέλουμε οι συγγραφείς να μεταφέρουμε κάποια μηνύματα μέσα από τα βιβλία μας, αν χάσουμε την ισορροπία και το παιδί αισθανθεί ότι του κάνουμε ‘κήρυγμα’ έχουμε αποτύχει. Ο ρόλος μας θεωρώ πως είναι να διασκεδάσουμε και να προβληματίσουμε τους αναγνώστες. Να εισάγουμε ερωτηματικά και όχι απαραίτητα να δώσουμε ξεκάθαρες απαντήσεις.
Θεωρώ ότι είναι πολύ μεγάλο προνόμιο να μπορείς να ακούσεις την ‘αφιλτράριστη’ γνώμη που θα σου πουν τα παιδιά, γιατί είναι αυθεντική και μπορεί να σου πει την αλήθεια. Ίσως αυτό που εμένα με βοηθάει όταν γράφω για παιδιά είναι ότι πραγματικά εκείνη την ώρα νιώθω κι εγώ παιδί. Είμαι σε επαφή με τον μικρότερο εαυτό μου και έτσι βλέπω τα πράγματα μέσα και από την δική του οπτική γωνία. Αναρωτιέμαι αν ο τρόπος που γράφω θα μου άρεσε αν ήμουν παιδί και ό,τι δεν μου αρέσει το σβήνω.
Συνέντευξη με την ταλαντούχα συγγραφέα κα Βέρα Πρατικάκη
Τι θέματα πιστεύετε ότι απασχολούν τα παιδιά ηλικίας από 9 ετών και θα ήθελαν να διαβάζουν για αυτά σε βιβλία;
Νομίζω πως αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση και δεν ξέρω την απάντησή της. Σίγουρα θέματα γύρω από το σχολείο που είναι η καθημερινότητά τους και γύρω από τους φίλους θα είναι ανάμεσα στα ενδιαφέροντά τους, όμως κάθε παιδί έχει τις δικές του ανησυχίες που προκύπτουν από την δική του μοναδική προσωπικότητα και τις συνθήκες στις οποίες μεγαλώνει.
Όμως εγώ δεν σκέφτομαι έτσι όταν ξεκινάω να γράφω ένα βιβλίο. Συνήθως σκέφτομαι τι θέμα με τραβάει εμένα και μετά πως αυτό θα μπορούσα να το επικοινωνήσω σε ένα παιδί στην ηλικία που στοχεύω να γράψω. Θέλω το θέμα να σημαίνει κάτι για μένα, να με αγγίζει, να με ενθουσιάζει. Ο ενθουσιασμός είναι η κινητήριος δύναμη για ένα βιβλίο γιατί μετά την αρχική ιδέα και έμπνευση χρειάζεται πολλή επιμονή και σκληρή δουλειά και αν δεν είναι ένα θέμα σημαντικό για σένα δύσκολα θα κάτσεις να πειθαρχήσεις για να το γράψεις.
Όμως πιστεύω ότι ένα θέμα που έχει γραφτεί με πολλή όρεξη και ενθουσιασμό είναι πιθανό να αγγίξει και πολλούς άλλους ανθρώπους. Επομένως εγώ σκέφτομαι τι θέλω εγώ να γράψω και πως θα το επικοινωνήσω στην ηλικία που θέλω και όχι απαραίτητα τι μπορεί να θέλει ένα παιδί να γράψω, γιατί εκεί δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανταποκριθώ επαρκώς.
Πως «γεννιούνται» οι χαρακτήρες των βιβλίων σας; Τους έχετε από καιρό στο μυαλό σας ή δημιουργούνται σε μια στιγμή;
Στιγμιαία μπορεί να είναι η έμπνευση για έναν χαρακτήρα, αλλά μετά χρειάζεται να περάσω μαζί τους πολύ καιρό μέσα στο μυαλό μου. Οι άνθρωποι που γνωρίζω και τα δικά μου βιώματα είναι πολύ βοηθητικές πηγές για την διαμόρφωση των χαρακτήρων μου. Επίσης, άλλα βιβλία και ταινίες μπορούν και αυτά να βοηθήσουν στην διαμόρφωση των χαρακτήρων.
Εγώ προσωπικά αφιερώνω πολύ χρόνο για να μπορέσω να νιώσω πραγματικά τον χαρακτήρα μου πριν ξεκινήσω να γράφω. Να νιώσω τις επιθυμίες του, τους φόβους του, το πλαίσιο στο οποίο ζει, την ποιότητα των σημαντικών για αυτόν σχέσεων. Ταυτίζομαι πολλές φορές μαζί του. Νομίζω πως η δουλειά μου με βοηθάει πολύ σε αυτό, γιατί έχω εξασκηθεί στο να μπορώ πραγματικά να νιώσω τον άλλο και να δω τα πράγματα μέσα από την δική του οπτική γωνία. Η δυσκολία είναι στην ταύτιση, στο να χάσεις τον εαυτό σου μέσα στον χαρακτήρα σου. Και αυτό συμβαίνει μερικές φορές, αλλά προσπαθώ να το συνειδητοποιώ εγκαίρως και να μου το υπενθυμίζω.
Συνέντευξη με την ταλαντούχα συγγραφέα κα Βέρα Πρατικάκη
Στο πρόσφατο βιβλίο σας «Ζωγράφος μετ΄εμποδίων» αναφέρεστε στις προσδοκίες των γονιών σχετικά με την σταδιοδρομία των παιδιών. Πιστεύετε ότι τα όνειρα των γονιών για τα παιδιά τους καθορίζουν και το μέλλον τους;
Πιστεύω πως τα όνειρα των γονιών επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του παιδιού τους, αλλά δεν θα έλεγα απαραίτητα ότι το καθορίζουν. Σίγουρα τα παιδιά διαισθάνονται από πολύ μικρή ηλικία τι περιμένουν και επιθυμούν οι γονείς τους από αυτά, είτε οι γονείς το εκφράσουν ξεκάθαρα είτε όχι, και προσπαθούν να τους ικανοποιήσουν.
Καθώς μεγαλώνουν αρχίζουν και φιλτράρουν περισσότερο τις αξίες και τις προσδοκίες των γονέων τους και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό καθώς τους επιτρέπει να διαχωρίσουν τον εαυτό τους και να διαμορφώσουν την δική τους προσωπικότητα. Σε αυτό το στάδιο εξαρτάται από τους γονείς και από τον τρόπο που θα το χειριστούν το πόσο τα όνειρά τους θα καθορίσουν την πορεία των παιδιών τους.
Ιδανικά πιστεύω πως οι γονείς είναι καλό να έχουν μια παρουσία και μια γνώμη, αλλά ταυτόχρονα να μπορούν να δώσουν χώρο και να ακούσουν και το παιδί τους. Να μην προσπαθήσουν επειδή μπορεί να ‘ξέρουν καλύτερα’ να επιβάλλουν ένα καλούπι στο παιδί τους, γιατί το παιδί τους δεν είναι η προέκταση του εαυτού τους και μπορεί να μην ταιριάζει σε αυτό το καλούπι.
Μπορούν όμως να μιλήσουν με επιχειρήματα και να δώσουν μια ευκαιρία δοκιμής και πειραματισμού. Όσο οι γονείς είναι συνειδητοποιημένοι θα μπορούν να διαχωρίσουν τα δικά τους όνειρα από αυτά των παιδιών τους και να προσπαθήσουν να βρουν τους καλύτερους τρόπους για να στηρίξουν το παιδί τους στον δρόμο που εκείνο επιλέγει να πάρει.
Η μεγάλη μου κόρη 10 ετών αγαπάει πολύ τη ζωγραφική (και τα βιβλία σας) και θέλει να σας ρωτήσω πως εμπνευστήκατε συγκεκριμένα το βιβλίο «Ζωγράφος μετ΄εμποδίων».
Κι εγώ αγαπώ πολύ την ζωγραφική παρόλο που δεν μπορώ καλά να ζωγραφίζω, και αυτό στην δική μου περίπτωση δεν είναι έλλειψη αυτοπεποίθησης, αλλά αυτογνωσία….
Έχω παντού γύρω μου μπλοκάκια (…αλήθεια παντού όμως!) και όλο και κάτι σημειώνω που με εμπνέει. Ένα όνομα, μια φράση, μια εικόνα, οτιδήποτε για κάποιο λόγο μου τραβήξει την προσοχή. Την περίοδο που σπούδαζα στην Ισπανία επισκεπτόμουν τα διάφορα μουσεία και κρατούσα σημειώσεις για τους ζωγράφους και πιο συγκεκριμένα για τους Ιμπρεσιονιστές.
Επίσης, στην δουλειά μου ως ψυχοθεραπεύτρια βλέπω καθημερινά πως πολλά παιδιά, αλλά ακόμα και μεγάλοι, προσπαθούν να πιστέψουν στον εαυτό τους και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και πως πολλές φορές ο μεγαλύτερός τους φόβος είναι ο ίδιος τους ο εαυτός και οι αρνητικές τους σκέψεις. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω ένα βιβλίο με θέμα την αυτοπεποίθηση και συγχρόνως να μιλήσω για την τέχνη του Ιμπρεσιονισμού που μου αρέσει ιδιαίτερα. Αυτή ήταν η αρχική έμπνευση.
Στο βιβλίο σας «Όλα ξεκίνησαν όταν μου έφεραν τον Ζαχαρία!» αναφέρεστε στο πως μπορεί να αισθάνεται ένα παιδί όταν αποκτάει αδερφάκι. Αλήθεια πόσο δύσκολο πιστεύετε ότι είναι για ένα μικρό παιδί να μοιράζεται τους γονείς τους με το αδερφάκι του; Εσείς έχετε αδέρφια;
Εγώ δεν έχω αδέρφια, αλλά πραγματικά πιστεύω πως πρέπει να είναι πάρα πολύ δύσκολο. Στο βιβλίο σε έναν βαθμό είχα φανταστεί πως πιθανότατα θα ένιωθα εγώ αν ήμουν ο Έκτορας και ξαφνικά αποκτούσα τον Ζαχαρία για αδερφό. Νομίζω ότι είναι αναμενόμενο και φυσιολογικό να υπάρχει μια αμφιθυμία στα συναισθήματα των παιδιών. Υπάρχει φυσικά αγάπη και νοιάξιμο, αλλά θεωρώ πως είναι αναμενόμενο να υπάρχουν και συναισθήματα ζήλειας και θυμού, τα οποία μπορούν να οδηγήσουν σε συμπεριφορές κτητικότητας, επιθετικότητα και άλλα.
Εκεί χρειάζεται οι γονείς να ξέρουν τον τρόπο να μπορούν να ανταποκριθούν στα συναισθήματα του κάθε παιδιού τους, να τους δώσουν την συναισθηματική ασφάλεια που το καθένα χρειάζεται έτσι ώστε να περιοριστούν οι συμπεριφορές που προκαλούν προβλήματα. Παρά τις προκλήσεις, θεωρώ πως είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για τα παιδιά να αναπτύξουν πολύ σημαντικές πλευρές τις προσωπικότητάς τους. Βέβαια αυτό προϋποθέτει ότι οι γονείς θα έχουν τις γνώσεις και την ικανότητα να χειριστούν την σχέση τους αποτελεσματικά.
Είμαστε πολύ τυχεροί που στις μέρες μας, σε αντίθεση με παλαιότερες εποχές, υπάρχει πλέον πολλή γνώση σχετικά με το πώς οι γονείς μπορούν να ‘εκπαιδευτούν επαρκώς’ για τον ρόλο τους. Πλέον γνωρίζουμε και μέσα από τις εξελίξεις στην νευροβιολογία πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο τρόπος επικοινωνίας στην διαμόρφωση του εγκεφάλου του παιδιού που επηρεάζει ή ακόμα και καθορίζει την συμπεριφορά του.
Στο βιβλίο σας «Μήπως είδατε τη Νεφερίτη;» συνδυάζεται εξαιρετικά μια ιστορία μυστηρίου και ταυτόχρονα ενημερώνετε τα παιδιά πως θα αποφύγουν τυχόν κακοτοπιές χρησιμοποιώντας το ίντερνετ και συγκεκριμένα το facebook. Πιστεύετε ότι τα παιδιά είναι σωστά ενημερωμένα για το ίντερνετ και τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης;
Θεωρώ πως υπάρχει αρκετή ενημέρωση, αλλά ότι είναι στην φύση του παιδιού να μην δίνει πολλή σημασία σε αυτήν. Το παιδί από την φύση του είναι πιο παρορμητικό και έτσι διατρέχει τον κίνδυνο να πέσει σε παγίδες παρόλο που μπορεί να είναι και ενημερωμένο. Οι γονείς έχουν έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο όσον αφορά την ασφάλεια του παιδιού στο διαδίκτυο. Επίσης το τι σημαίνει ‘αρκετή’ ενημέρωση είναι πάρα πολύ σχετικό.
Υπάρχει πολλή πληροφορία και γίνονται και αρκετές δράσεις ενημέρωσης και στα σχολεία και γενικά, αλλά και πάλι θεωρώ ότι οι γονείς έχουν έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο ως διαμεσολαβητές μεταξύ της πληροφορίας αυτής και του παιδιού τους. Τα βιβλία θεωρώ πως είναι ένας καλός τρόπος να φτάσουν σημαντικές πληροφορίες στα παιδιά, γιατί είναι ένας ευχάριστος τρόπος και δεν το βλέπουν σαν ‘κήρυγμα’. Μπορούν επίσης να αποτελέσουν έναυσμα συζήτησης, μέσα από την οποία μπορεί να ωφεληθούν ακόμα περισσότερο.
Από την επαγγελματική σας συναναστροφή με παιδιά ποια νομίζετε ότι είναι τα προβλήματα που αυτά αντιμετωπίζουν σήμερα και πως μπορούν να βοηθηθούν μέσα από τα βιβλία;
Τα παιδιά σήμερα αντιμετωπίζουν αρκετές δυσκολίες και προκλήσεις, πολλές από τις οποίες συνοψίζονται στην έλλειψη αυτοεκτίμησης. Δυστυχώς υπάρχει πολύ έντονα η έννοια της αξιολόγησης και κυρίως της επίκρισης που επειδή γίνεται άκομψα δημιουργεί συναισθήματα ντροπής και ανεπάρκειας. Αυτά αθροιστικά οδηγούν σε χαμηλή αυτοεκτίμηση, η οποία είναι η ρίζα πολλών δυσκολιών.
Τα περισσότερα προβλήματα είναι απλά συμπτώματα της χαμηλής αυτοεκτίμησης. Γι’ αυτό και η έννοια της αποδοχής είναι τόσο πολύ σημαντική και δημιουργεί μια συναισθηματική ασφάλεια που επιτρέπει στην προσωπικότητα του παιδιού να ανθίσει και να αξιοποιήσει το δυναμικό του. Σε αυτή την έννοια της αποδοχής βασίζεται η θεραπευτική σχέση και αυτή προσπαθούμε να βοηθάμε τους γονείς να μάθουν πως μπορούν να εκφράζουν στο παιδί τους.
Ακόμα, κάτι που συχνά παρατηρώ είναι η δυσκολία στο σχετίζεσθαι. Η έλλειψη ουσιαστικής σύνδεσης είναι μεγάλο θέμα στις μέρες μας. Και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την στροφή σε υποκατάστατα σύνδεσης, όπως οι εξαρτήσεις ή το να ζει κανείς μέσα σε έναν ‘διαδικτυακό κόσμο’, που μοιάζει μεν, αλλά δεν είναι ο πραγματικός.
Τα βιβλία σας περιέχουν προσωπικά σας βιώματα από όταν ήσασταν μικρή;
Και βέβαια. Κάθε βιβλίο είναι μια λεπτή ισορροπία μεταξύ πραγματικών βιωμάτων και μυθοπλασίας. Θεωρώ πως ο εαυτός μας και τα βιώματά μας είναι μια πολύ πλούσια πηγή υλικού και έμπνευσης. Τόσο για θετικές και ευχάριστες εμπειρίες όσο και για δυσάρεστες. Ίσως η πιο πλούσια πηγή, γιατί μπορούμε πραγματικά να νιώσουμε και να αναβιώσουμε αυτές τις εμπειρίες, οπότε και να τις αποδώσουμε πιο ρεαλιστικά απ΄ ότι εμπειρίες που δεν είναι δικές μας.
Επίσης, το γεγονός ότι η δημιουργία ενός χαρακτήρα προσφέρει μια απόσταση, διευκολύνει να είναι κανείς πιο ανοιχτός και με δικές του εμπειρίες. Γι’ αυτό και η συγγραφή συχνά έχει και έναν χαρακτήρα συναισθηματικής αποφόρτισης ή κάθαρσης. Για μένα σίγουρα έχει και αυτόν τον χαρακτήρα. Για να μπορέσεις να έχεις πραγματική ενσυναίσθηση και να ‘χτίσεις’ επαρκώς έναν χαρακτήρα σε ένα βιβλίο χρειάζεται να νιώσεις κι εσύ τα δικά σου συναισθήματα.
Μπορεί να μην έχεις βιώσει ό,τι βιώνει ο χαρακτήρας στο βιβλίο που γράφεις, αλλά χρειάζεται να νιώσεις το συναίσθημα που έχεις. Χρειάζεται να θυμηθείς δικές σου αντίστοιχες εμπειρίες για να μπορέσεις να αποδώσεις σωστά τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα. Αυτό πολλές φορές θέλει δύναμη και θάρρος, αλλά είναι και βαθιά ανακουφιστικό, καθώς αποτελεί κάθαρση.
Το ωραίο είναι ότι οι άνθρωποι έχουμε φυσικά πολλές διαφορές, αλλά έχουμε και πολλές ομοιότητες. Διάβαζα πρόσφατα κάπου κάτι που μου άρεσε πολύ: ‘κάθε άνθρωπος έχει κάτι που αγαπάει, κάτι που φοβάται και κάτι που έχει χάσει’. Η ανάγκη για σύνδεση και αποδοχή, οι φόβοι και η απώλεια είναι βιώματα σημαντικά για όλους τους ανθρώπους οπότε κάτι προσωπικό μπορεί να γίνει και συλλογικό και σε αυτό βασίζεται νομίζω και η συγγραφή.
Ποια είναι τα επόμενα λογοτεχνικά σας σχέδια; Σκέφτεστε να γράψετε και βιβλία ενηλίκων;
Αυτήν την περίοδο δοκιμάζω να γράψω για διαφορετικές ηλικίες. Ένα από τα επόμενα πράγματα που ετοιμάζω είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε μικρότερα παιδιά (περίπου 7 ετών), το οποίο έχει σαν στόχο να τα βοηθήσει να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους μαθαίνοντάς τους την δεξιότητα της ενσυνειδητότητας (mindfulness).
Επίσης τελειώνω και ένα βιβλίο για μεγαλύτερα παιδιά, στις τελευταίες τάξεις του σχολείου, ένα βιβλίο που αφορά στις εξαρτήσεις και στις δυσκολίες συσχέτισης με τους συνομηλίκους τους, δυο θέματα που θεωρώ πολύ σημαντικά και πολύ επίκαιρα.
Όσον αφορά το αν σκέφτομαι να γράψω και βιβλία ενηλίκων, είμαι ανοιχτή στην ιδέα, αλλά δεν έχω νιώσει ακόμα την ανάγκη. Νομίζω πως μου αρέσει να πειραματίζομαι και να δοκιμάζω τις δυνατότητές μου σε διαφορετικά είδη και σε διαφορετικές ηλικίες.
Κάθε ηλικία και κάθε είδος έχει διαφορετικές προκλήσεις και έτσι επιχειρώντας να γράψω διαφορετικά πράγματα πιστεύω πως εξελίσσομαι. Μου φαίνεται τεράστια πρόκληση να γράψω κάτι για ενήλικες, αλλά μου αρέσει πολύ η ιδέα και αν νιώσω έτοιμη θα μου άρεσε κάποια στιγμή να κάνω μια προσπάθεια.
Κα Βέρα Πρατικάκη σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη κουβέντα μας!
Για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα μας, γραφτείτε στο newletter (κλικ εδώ), ακολουθήστε με στο Instagram (κλικ εδώ) και στο Facebook (κλικ εδώ).
Σας φιλώ…
Δείτε επίσης
Συνέντευξη με τον Ειδικό Παιδαγωγό / Συγγραφέα κ.Παπαναστασίου
“Η κατάσκοπος των βιβλίων” & συνέντευξη με τη συγγραφέα Λίνα Μουσιώνη
“Το καπέλο που άκουγε τις σκέψεις των ανθρώπων” & Συνέντευξη με τη συγγραφέα Μ.Νομικού