Στην άκρη του δρόμου…

Με πόσα όνειρα επέστρεψε σε τούτο τον ευλογημένο τόπο που μεγάλωσε! Με το πτυχίο της δασκάλας στο χέρι δίδασκε με αγάπη και μεράκι όλα τα παιδιά του χωριού. Ήθελε να τους μάθει γράμματα, να τα διδάξει και να τους μεταδώσει τις γνώσεις της, να τα βοηθήσει να γίνουν άνθρωποι άξιοι στην κοινωνία, όπως την βοήθησαν κι εκείνη οι δικοί της δάσκαλοι. Η μνήμη της βούτηξε στο παρελθόν, ο θεός της είχε φερθεί με μεγαλοψυχία. Ό,τι επιθυμούσε το είχε καταφέρει, πρώτη μπήκε στο πανεπιστήμιο στη σχολή που ήθελε. Παίρνοντας το πτυχίο της διορίστηκε στο χωριουδάκι που μεγάλωσε, τι ευτυχία ήταν αυτή να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους που αγαπούσε. Και προπαντός κοντά στον Ανάσταση. Από παιδί τον αγαπούσε, χαμπάρι όμως δεν έπαιρνε αυτός. Ήταν βλέπεις ο μορφονιός του χωριού και όλες οι κοπέλες έλιωναν με ένα μόνο βλέμμα του. Όταν όμως εκείνη επέστρεψε ως πτυχιούχος και με τον αέρα της πρωτευουσιάνας εκείνος την πρόσεξε πρώτη φορά και την ερωτεύτηκε, την αγάπησε, την ζήτησε σε γάμο.

Αγρότης ήταν ο Ανάστασης, ψηλός, γεροδεμένος, πρασινομάτης, παλικάρι με αξιοπρόσεχτο παράστημα. Από το χάραμα έφευγε για τα κτήματα και με το σούρουπο επέστρεφε. Κι εκείνη σαν τελείωνε τη δουλειά της στο σχολείο, γύριζε σπίτι μπανιαριζόταν, φρεσκαριζόταν και τον περίμενε να γυρίσει να γευτούν τον έρωτα τους. Κύλησαν έτσι δύο χρόνια, ο Αναστάσης τρυγούσε τους καρπούς τους και κι εκείνη παραδινόταν σαν άμαθη παιδούλα, που ούτως η άλλως ήταν. Μόνο ψεγάδι του γάμου τους η άκαρπη κοιλιά της που δεν έλεγε να τους δώσει το μωρό που τόσο ποθούσαν. Το θέμα αυτό τους προκαλούσε διενέξεις και τον τελευταίο καιρό τους είχε απομακρύνει. Αυτά σκεφτόταν η Λαμπρινή καθώς γύριζε με το Ι.Χ. της εκείνη τη μέρα. Είχε πάει από το πρωί εκτάκτως να διδάξει στο διπλανό χωριό επειδή αρρώστησε ξαφνικά η δική τους δασκάλα και την παρακάλεσε ο διευθυντής του σχολείου της να την αντικαταστήσει. Η μέρα ήταν βροχερή και ο δρόμος γλιστρούσε, έπρεπε να είναι προσεκτική μιας και δεν γνώριζε καλά τα κατατόπια. Και τότε στη στροφή είδε το αγροτικό αυτοκίνητο του Αναστάση, σταματημένο λίγο πριν το μικρό σπιτάκι στην άκρη του δρόμου, εκείνο το σπιτάκι που όλοι ψιθύριζαν ότι πάνε τα παράνομα ζευγαράκια για τις ερωτοδουλειές τους. Ο δικός της Ανάστασης! Κρατούσε από τη μέση μια άλλη γυναίκα και έμπαιναν στο σπιτάκι. Τα μάτια της βούρκωσαν, ο νους της θόλωσε και στη στροφή του δρόμου ακούστηκε ο ήχος των φρένων του αυτοκινήτου της πάνω στο γλιστερό οδόστρωμα. Ξαφνικά όλα θάμπωσαν, η ζωή της πέρασε μπροστά από τα μάτια της σαν ταινία και μετά τίποτα, ένα απόλυτο τίποτα!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο “Εσείς θα μου πείτε μια ιστορία? της φίλης Ελένης από το Καρυδότσουφλο.

Για να είμαστε σε επαφή, κάνετε like στη σελίδα του My Little World  στο facebook ή  συμπληρώστε το e-mail σας στην αρχική σελίδα του blog.

Αν θέλετε να διαβάσετε και τις συμμετοχές των άλλων bloggers ρίξτε μια ματιά παρακάτω.

Λοιπόν, τι λέτε? Εσείς θα συμμετάσχετε?

My Little World

Καλώς ήρθατε στο blog μου! Είμαι η Σωτηρία, μαμά της Ελένης και της Έλλης και σύζυγος του Δημήτρη. Μαζί σας μοιράζομαι στιγμές, σκέψεις, δημιουργίες! Σας ευχαριστώ που επισκεφτήκατε το blog μου. Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!

28 Comments
  1. Σαν την ηρωίδα σου κι εγώ, πάγωσα! Το σπιτάκι αυτό, παράδεισος ίσως για άλλους, για εκείνη η κόλαση…
    Είναι εντυπωσιακό πόσες διαφορετικές σκέψεις μπορεί να γεννήσει η ίδια εικόνα!!!
    Μπράβο, Σωτηρία μου, για τη συμμετοχή σου!
    Καλό βράδυ!

  2. Σε λίγες μόνο γραμμές, μας καθήλωσες με την ιστορία της ηρωίδας σου. Τραγική μα και απόλυτα ρεαλιστική.
    Σωτηρία μου σ’ ευχαριστώ που βρεθήκαμε μέσα απ’ τη φωτογραφία της Ελένης.
    Να είσαι καλά και θα τα λέμε τώρα που ανταμώσαμε ε;
    Την καλησπέρα μου!

    1. Μαρία μου εγώ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Κι εγώ χάρηκα που βρεθήκαμε! Εξάλλου το blogging μας ενώνει! Πολλά φιλιάαααα

  3. Καλέ;;; δεν έχω σχολιάσει εδώ;; καλά, που χαζεύω;;; χε χε χε
    Σωτηράκο μου πολύ όμορφη η ιστορία σου!!! Είναι απίστευτο το πόσα διαφορετικά ΄πράγματα βλέπουμε από μαι φωτογραφία!!!!
    Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τη συμμετοχή!!!!!

  4. Θύμωσα με τον κομπλεξικό Αναστάση, θύμωσα πολύ κι έμεινα να σκέφτομαι πως το δικό του αυτοκίνητο έπρεπε να γλιστρήσει και να έχουν αυτός και η άλλη η ελαφριά που πήγαινε μαζί του στο σπιτάκι τέλος κακό.
    Σιγά μην του έφταιγε το ότι δεν είχαν ακόμα παιδί…άλλα είναι εκείνα που σπρώχνουν τους κομπλεξικούς ανίκανους να αγαπήσουν κι ελαφρούς σαν φελλούς ανθρώπους στην απιστία!
    Αλλά η ζωή μόνο δίκαιη δεν είναι και οι ιστορίες σαν τη δική σου, απλά το επιβεβαιώνουν!
    Καλή συνέχεια!

    1. Σωστά το έθεσες, αυτά έχει η ζωή ή όπως λένε οι πιο μοιρολάτρες “ο καθένας με τη μοίρα του”! Κι εγώ Ρενα μου χάρηκα πολυ για την ευκαιρία να γνωρίσω αξιολογα blogs! Θα τα λέμε… Φιλιααααα

  5. Εχω χάσει επισόδια φαινεται Σωτηρία μου..πολύ ωραια η ιστορια σου και ας έχει τετοιο τελος υπαρχουν και αυτά στην ζωή .. πως δεν την είδα βρε αγαπη μου;
    Τι σκεψεις μπορει να κανεις επάνω σε μια φωτογραφία ε; να ειναι καλα η Ελενη που εδωσε το εναυσμα..!! να περνας ομορφα φιλη μου καλο μηνα να έχετε και ενα ομορφο Σαββατοκυριακο.. φιλακιαααα!!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

ΣΧΕΤΙΚΑ

Γεια σας, είμαι η Σωτηρία και σας καλωσορίζω στο My Little World. Το επάγγελμά μου είναι Οικονομολόγος, με πτυχίο στη Διοίκηση και Master στα εφαρμοσμένα Χρηματοοικονομικά. Αγαπώ πολύ την επικοινωνία, την καλή παρέα, τα ταξίδια, τις χειροτεχνίες.

Διαβάστε περισσότερα...

Facebook | Instagram | Pinterest

ΑΡΧΕΙΟ
ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ

familives

Newsletter
ΕΓΓΡΑΦΗ

Εγγραφείτε στο Newsletter μας

Μείνετε ενημερωμένοι λαμβάνοντας όλα τα άρθρα μας στο email σας.
close-link